ความรู้สึกของผม

ข้อมูลเบื้องต้น

ทุกอย่างมันต้องจบลงด้วยดี ทุกคนคงจะมีความสุขมากสินะคับ ถ้าไม่มีผมอยู่บนโลกใบนี้ 

ผมไม่น่าเกิดมาเลย

 ทุกอย่างมันเป็นความผิดของผม ผมไม่ยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้ว

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เพราะแก ทุกสิ่งทุกอย่ามันเกิดขึ้นเพราะแก ตั้งแต่แกเกิดมาบ้านทุกสิ่งทุกอย่างของฉันก็หายไป 

 แกมันตัวเฮงซวย ฉันน่าจะฆ่าแกตั้งแต่อยู่ในท้องฉันซะ 

RRRRRRRRRRRRRRR

เฮ้อ!! ฝันบ้าๆแบบนี้อีกแล้ว เรื่องต่างๆมันก็ผ่านมานานแล้วตั้งแต่วันนั้น ที่ทุกคนเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดผมบ้างละ เป็นเพราะผมเกิดมาบ้างละ  เรื่องราวที่คอยซ้ำเติมวนเวียนและติดอยู่ในหัวของผม 

 ข้าวของในบ้าน รถ ที่ดิน อำนาจ เงินตรามากมาย  แม้แต่เพื่อนบ้านที่ผมนับถือก็พูดจาถากถางพ่อแม่ผม ดูถูกบ้างละ เยาะเย้ยสมน้ำหน้าละ การที่บ้านผมล้มละลายแบบนี้ก็มาจากน้องแท้ๆของพ่อผมเองโกงบริษัทและใส่ร้ายพ่อผม

จนทำให้ตอนนี้บ้านของเราไม่มีอะไรเหลือเลย  แม่ก็เอาแต่โทษว่าเป็นเพราะผม เพราะผม ตั้งแต่ผมเกิดมาก็มีแต่เหตุการณ์ไม่ดีต่างๆเกิดขึ้นในบ้าน ผมมันเป้นตัวเฮงซวยบ้างละ 

ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นผมก็ใช้ชีวิตเหมือนตัวคนเดียว ทั้งๆที่พ่อกับแม่ก็อยู่บ้านหลังเดียวกับผมแท้ๆ แต่พวกท่านไม่เคยพูดกับผมสักครั้ง เดินสวนกันในบ้านก็เหมือนผมเป็นแค่คนแปลกหน้า ท่านไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซํ้า

ผมเคยทำใจกล้าเดินเข้าไปหาพวกท่านครั้งหนึ่งและถามว่าผมผิดอะไรหรอ? ทำไมต้องทำท่าทีแบบนี้กับผม พวกท่านกลับตอบว่า "แกก็ตายๆไปซะสิพวกฉันจะได้มีความสุข แกก็จะได้ไม่ต้องมาทนท่าทางแบบนี้ของพวกฉันไง "

ทุกครั้งที่ผมคิดถึงคำพูดเหล่านี้ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่ร้องไห้ 

เฮ้อ! มัวแต่เหม่อคิดถึงอดีต รีบอาบน้ำไปโรงเรียนดีกว่า 

หลังจากที่ผมแต่งตัวอาบน้ำเสร็จก็รีบออกมาจากบ้านทันที ที่ปลดปล่อยสำหรับผมก็คงจะเป็นโรงเรียนนี่แหละคับ 

"เฮ้ ไอ้คิวทางนี้ๆ "  เสียงไอ้ แซมเรียกผม  ทั้งชีวิตของผมก็คงจะมีแต่ไอ้แซมนี่แหละคับ 

" ไงแซม ทำไมมาเช้าจัง "

" ก็แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศมาเช้าบ้าง " มันละออกจากหนังสือหันหน้ามาพูดกับผม 

" กินไรมายังว่ะ ไปโรงอาหารกันเถอะ " มันหันหน้ามามองผมพร้อมกับปิดหนังสือลง

@โรงอาหาร 

" เฮ้ยแกไอคิวมาโรงอาหารว่ะ อย่าไปอยู่ใกล้มันนะเว้ย "

" ทำไมอ่ะ " 

" แกไม่เคยได้ยินข่าวหรือไงว่ามันนะตัวเฮงซวย ตั้งแต่มันเกิดมาบ้านมันก็เจอแต่ปัญหาพ่อกับแม่มันยังเกลียดมันเลย " 

" จริงหรอว่ะ เพราะฉันมาใหม่แน่ๆเลย เลยไม่เคยได้ยินข่าวพวกนี้ื "  ตั้งแต่ผมเดินเข้ามาในโรงอาหารก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาว่าผมมาตลอดทาง ข่าวของผมเป็นเรื่องที่ดังมากๆในโรงเรียน 

" อย่าไปฟังพวกนั้นพูดเลยคิว นายไม่ได้เป็นแบบที่พวกนั้นพูดหรอกนะ " แซมหันมาพูดกับผมพร้อมส่งยิ้มให้ 

  เพราะแบบนี้แซมจึงเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมรัก เพราะเเซมคอยให้กำลังใจผมเสมอ แม้ผมตกที่นั่งลำบากแซมก็ยื่นมือเข้ามาช่วยตลอดๆ ถ้าไม่ได้แซมผมคงตายไปนานแล้ว 

หลังจากที่กินข้าวเสร็จกับแซมก็แยกกันขึ้นห้องเพราะผมกับแซมเรียนอยู่คนละห้อง ผมอยู่ห้อง 3 ส่วนแซมอยู่ห้อง 9

" บายแซม "

" เจอกันคาบพักเบรค 20 นาที นะคิว " แซมพูดจบผมก็หันหลังรีบเดินขึ้นห้องทันทีเพราะกลัวเข้าเรียนสาย

บรรยากาศในห้องเรียนของผมที่ดูครึ้กครื้นกับเงียบลงเพียงเพราะผมเดินเข้ามาในห้อง เรื่องนั้นผมเข้าใจดี ทุกคนต่างอึดอัดที่จะอยู่ใกล้ผม สาเหตุก็เพราะ ผมมันตัว " เฮงซวย " นั่นแหละคับ 

ผมรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะ พร้อมกับอาจารย์ที่เดินเข้ามาสอนพอดี 

ทุกช่วงเวลาของการสอนการเรียน ผมรู้สึกอึดอัดมาก อาจเป็นเพราะบรรยากาศและทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งสายตากดดันต่างๆ อาจจะเป็นผมที่รู้สึกมันไปเองก็ได้ ผมได้แต่อดใจรอให้มันถึงพักเบรคแทบไม่ไหว

ตึ้ง ดึง ตึ้ง ดึง..... 

พอเสียงออดดังขึ้นผมก็รีบออกจากห้องทันที  

ผมมาเข้าห้องน้ำเสร็จว่าจะแวะไปหาไอ้แซมสักหน่อย ก่อนที่ผมจะเปิดประตูผมก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของใครบางคนดังขึ้น 

" เฮ้ยแซม เมื่อไหร่มึงจะเลิกสร้างภาพว่าเป็นคนดีสักทีว่ะ คอยไปช่วยเหลือไอ้ตัวเฮงซวยแบบนั้นอยู่ได้เดี๋ยวก็ได้ติดโรคเฮงซวยมากันพอดี "

" เออน่า คงอีกสักพักแหละ มึงก็ไม่เห็นหรอ? ว่าตั้งแต่ที่กูไปช่วยเหลือไอ้นั่น คะแนนความหล่อความดีกูพุ่งขึ้นขนาดไหน " 

" โถ่ว ไอ้สัสกูนึกว่ามึงจะไปเป็นเพื่อนกับมันจริงๆซะแล้ว แล้วดูไปสนิทสนมกับมันเข้า " 

" เออน่า อีกไม่กี่วันหรอก มึงก็ทนๆดูหน่อยละกัน 555 "

หลังจากที่ผมแอบฟังมันอยู่นานขาผมก็แทบจะก้าวไม่ออก ผมได้แต่แอบร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้องน้ำ เพื่อนที่ผมรักและไว้ใจผมนึกว่ามันเข้าใจผม เพื่อนหนึ่งเดียวในชีวิตผม ตอนนี้ผมไม่เหลือใครแล้ว   สุดท้ายผมก็ได้แต่แอบร้องไห้อยู่ในห้องน้ำนั่นจนเลยผ่านมาถึงช่วงเวลากลับบ้าน 

ผมเดินเข้าบ้านมาอย่างเหม่อลอย สายตาผมก็ มองไปเห็นแม่ แม่กำลังเดินมาทางผม ผมแอบอดยิ้มด้วยความดีใจ แม่เดินมาหาผม นี่เป็นครั้งแรกที่แม่จะเดินมาคุยกับผม แต่แล้วความคิดของผมก็ต้องพังลง 

เพียะ!! แม่ตบหน้าผมตอนนั้นผมรู้สึกมึนงงไปหมด 

" ทำไมแกถึงโดดเรียนฮะ ไอ้ลูกไม่รักดี แก่จะเป็นตัวเฮงซวยไปถึงเมื่อไหร่ ฉันส่งแกไปเรียนแต่แกไปทำตัวแบบนี้หรอฮะ?  "  ในตอนนี้น้ำตาที่ผมอดกลั้นมานานได้ไหลออกมาทุกสิ่งทุกอย่างมันพังลงไปหมด น้ำตาที่ผมซ่อนไม่ให้ท่านเห็นตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมซ่อนมันมาตลอด นี่คงเป็นครั้งแรกหลังจากเหตุการณ์นั้นที่น้ำตาผมไหลต่อหน้าแม่ 

ท่านดูชะงักไปนิดหนึ่งก่อนแววตาจะกลับมาแข็งกร้าวอย่างเดิม 

" ฉันถามทำไมแกไม่ตอบ " แม่เอาแต่ตะโกนและเขย่าตัวผมไปมา ปากผมแถบไม่ขยับ ผมได้แต่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้น 

ผมตัดสินใจผลักแม่และรีบวิ่งออกจากบ้าน 

 ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมวิ่งมาหยุดอยู่บนสะพานแห่งนี้ 

ผมได้แต่ตะโกนระบายความโกรธออกมาและความรู้สึกมากมาย 

" แม่คับ!! ผมผิดมากหรอที่ผมเกิดมา ผมมันคง..  เฮงซวยมากซินะคับ แม่ถึงได้ทำท่าทีแบบนั้น หลายครั้งที่ผมสงสัยว่าผมใช่ลูกแม่จริงๆใช่มั้ย ผมก็ได้แต่เก็บคำถามแล้วก็ตอบตัวเองว่าผมก็ต้องเป็นลูกแม่สิ แม่คงจะมีความสุขมากสินะคับ ถ้าไม่มีผมอยู่บนโลกใบนี้ ส่วนมึงไอ้แซมถึงมึงจะมาหลอกกูแต่อย่างน้อยมึงก็เคยทำให้กูมีความสุข ขอบคุณมึงนะเว้ยย " นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ระบายทุกสิ่งที่รู้สึกทั้งน้ำตา ขอบคุณจริงๆที่อยา่งช่วงเวลาหนึ่งผมก็เคยมีความสุข กับแม่กับเพื่อน ลาก่อนคับผมจะไม่มาอยู๋เป็นคนเฮงซวยขวางหูขวางตาอีก

 ลาก่อน...คับ

  

                        ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!